Μιμης Πλεσσας σε Σαρο, 26 Σεπτ 2012

Την Τεταρτη το βραδυ, 26 Σεπτ 2012, πηγαμε στον Σαρο, οπου ειχε προσκαλεσει τον Μιμη Πλεσσα.. βρηκαμε τον μπαμπα του και χαρηκα που τον ξαναειδα, οπως και τον Τσικ και την αδελφη του.. ηρθε μετα ο αφανταστα συμπαθης σαξοφωνιστας καθως και ο Πλεσσας με την γυναικα του και τα πεθερικα τους, ιδιαιτερα χαριτωμενοι ανθρωποι.. ο Σαρο μας ετοιμασε χουμους, παπαγανους, ταμπουλae, κουμπες και λαχματζιν –παραλληλογραμμα.. με αριανι.. και ωραιο κρητικο κρασι.. ο μπαμπας του μας δωρισε λιβανεζικα κομπολογια.. υστερα πηγαμε μεσα, ο Πλεσσας καθησε στο πιανο και ο Σαρο τραγουδησε δυο τραγουδια του.. με εξεπληξε η δροσια και η ετοιμοτητα του πνευματος, αλλα και η απλοτητα και η ανθρωπια του Μιμη Πλεσσα.. συζητησαμε για την τζαζ και τους Λαβρανους.. οταν ειχαν το κουαρτετο την δεκαετια του εξηντα.. δεν ξερω γιατι μου ηρθε στο μυαλο το τοτινο τραγουδι του “ηλιος και βροχη”.. το θυμηθηκε και το επαιξε στο πιανο.. οταν εφυγε ανελαβε ο Τσικ που μας επαιξε οχι μονο συνθεσεις του αλλα και αλλα τραγουδια.. ο Σαρο οργανωσε μια πραγματικα ωραια βραδυα..

Μερικες ακομη φωτογραφιες:

plessas VIEW SLIDE SHOW DOWNLOAD ALL

Μια περιηγηση στο Λινκολν, 25/09/12..

LINCOLN

Καθως ο Κος Αλεξανδρος εγκατασταθηκε στο Lincoln για να συνεχισει τις σπουδες του, ηταν ευλογο το ενδιαφερον μου για την σχετικα μικρη αυτη ιστορικη πολη.. εχει διατηρησει πολλα απο τα στοιχεια του παρελθοντος της που θα ηθελα να δω απο κοντα.. Το αγαλμα ειναι του ποιητη Lord Tennison και η μουσικη του William Byrd..

The non-metropolitan district of Lincoln has a population of 85,595; the 2001 census gave the entire urban area of Lincoln (which includes North Hykeham, Waddington and Birchwood) a population of 104,221.

The earliest origins of Lincoln can be traced to the remains of an Iron Age settlement of round wooden dwellings (which were discovered by archaeologists in 1972) that have been dated to the 1st century BC.  This settlement was built by a deep pool (the modern Brayford Pool) in the River Witham at the foot of a large hill (on which the Normans later built Lincoln Cathedral and Lincoln Castle) .

The origins of the name Lincoln may come from this period, when the settlement is thought to have been named in the Brythonic language of Iron Age Britain’s Celtic inhabitants as Lindon "The Pool",  presumably referring to the Brayford Pool).  It is not possible to know how big this original settlement was as its remains are now buried deep beneath the later Roman and medieval ruins, as well as the modern Lincoln.

The Romans conquered this part of Britain in AD 48 and shortly afterwards built a legionary fortress high on a hill overlooking the natural lake formed by the widening of the River Witham (the modern day Brayford Pool) and at the northern end of the Fosse Way Roman road (A46). The Celtic name Lindon was subsequently Latinized to Lindum and given the title Colonia when it was converted into a settlement for army veterans.

The conversion to a colonia was made when the legion moved on to York (Eboracum) in AD 71. Lindum colonia or more fully, Colonia Domitiana Lindensium, after its founder Domitian, was established within the walls of the hilltop fortress with the addition of an extension of about equal area, down the hillside to the waterside below.

It became a major flourishing settlement, accessible from the sea both through the River Trent and through the River Witham, and was even the provincial capital of Flavia Caesariensis when the province of Britannia Inferior was subdivided in the early 4th century, but then it and its waterways fell into decline. By the close of the 5th century the city was largely deserted, although some occupation continued under a Praefectus Civitatis, for Saint Paulinus visited a man of this office in Lincoln in AD 629.

During AD 410–1066  the Latin name Lindum Colonia was shortened in Old English to become ‘Lincylene’.

After the first destructive Viking raids, the city once again rose to some importance, with oversea trading connections. In Viking times Lincoln was a trading centre that issued coins from its own mint, by far the most important in Lincolnshire and by the end of the 10th century, comparable in output to the mint at York.   After the establishment of Dane Law in 886, Lincoln became one of The Five Boroughs in the East Midlands. Excavations at Flaxengate reveal that this area, deserted since Roman times, received new timber-framed buildings fronting a new street system, ca 900. Lincoln experienced an unprecedented explosion in its economy with the settlement of the Danes. Like York, the Upper City seems to have been given over to purely administrative functions up to 850 or so, while the Lower City, running down the hill towards the River Witham, may have been largely deserted. By 950, however, the banks of the Witham were newly developed with the Lower City being resettled and the suburb of Wigford quickly emerging as a major trading centre. In 1068, two years after the Norman conquest, William I ordered Lincoln Castle to be built on the site of the former Roman settlement, for the same strategic reasons and controlling the same road.

Construction of the first Lincoln Cathedral, within its close or walled precinct facing the castle, began when the see was removed from the quiet backwater of Dorchester-on-Thames, Oxfordshire and completed in 1092; it was rebuilt after a fire but was destroyed by an unusual earthquake in 1185. The rebuilt Lincoln Minster, enlarged to the east at each rebuilding, was on a magnificent scale, its crossing tower crowned by a spire reputed to have been 525 ft (160 m) high, the highest in Europe. When completed the central of the three spires is widely accepted to have succeeded the Great Pyramids of Egypt as the tallest man-made structure in the world.

The bishops of Lincoln were among the magnates of medieval England: the diocese of Lincoln, the largest in England, had more monasteries than the rest of England put together, and the diocese was supported by large estates.

When Magna Carta was drawn up in 1215, one of the witnesses was Hugh of Wells, Bishop of Lincoln. One of only four surviving originals of the document is preserved in Lincoln Castle.

Φωτογραφιες:

		Lincoln VIEW SLIDE SHOW DOWNLOAD ALL

Φιλιππας – League of Legends Launch Event.. 14/07

Τασος, Αιμιλια, Φιλιππας

Στις 14/07, Σαββατο, βρεθηκαμε το απογευμα στο Γκαζι  -καφε Σοχο- με τον Τασουλη και την κορη του την Αιμιλια, και αφου χτυπησαμε καφεδιεν πηγαμε στο Γκαζι Music Hall οπου γινοταν ο χαμος..

Η εταιρεια Riot, στην οποια δουλευει ο Φιλιππας, νυν εν Δουβλινο, οργανωσε το  League of Legends Launch Event στην Αθήνα! οπου το παρακολουθησαν πανω απο 2.500 ατομα –κυριως νεοι..

Η  Riot υποσχοταν  οτι θα οργανωνε Το μεγαλύτερο eSports event που θα  ταρακουνουσε όλη την Ελλάδα… ετσι, Στις 14 Ιουλίου στο Γκάζι music hall, Ιερά οδός 11 – 15 Κεραμικός Αθήνα, οι funs του παιχνιδιου περασαν καταπληκτικά, γιορτάζοντας την έναρξη του League of Legends στην Ελλάδα με ένα απίθανο πάρτι.

Το event  περιλαβαινε μουσική, δώρα, παιχνίδια ερωτήσεων, παιχνίδια με την Riot, δωρεάν είσοδο για όλους και τον Τελικό του Ελληνικού τουρνουά League of Legends! Πάνω από 300 Ελληνικές ομάδες αγωνίστηκαν για την ανάδειξη των 2 ομάδων που  παραβρεθηκαν στον τελικό του Launch Event. Οι 2 καλύτερες ομάδες  που πηραν μέρος στο event  αγωνιστηκαν σε ένα Best of 3 και  Οι νικητές  πηραν βραβειο 2000 ευρώ, δώρα και ανακηρυχτηκαν πρωταθλητές του League of Legends – Greek Launch Event.

Στην ομάδα Rioters  που  παραβρεθηκε στο event στην Αθήνα, ηταν και ο Φιλιππας!

Τραβηξα πολλες φωτογραφιες, εσωτερικα – εξωτερικα.. με τις σχετικες δυσκολιες, ακανονιστος φωτισμος φλας, κοκκινα ματια κττ.. η αιθουσα εξαιρετικο κλιματισμο και εξαερισμο..

Πρόγραμμα του main event 

• 2:30 μμ – Ανοίγουν οι πόρτες
• 3:00 μμ – Ομιλία χαιρετισμού και εισαγωγή
• 3:15 μμ – Παίξτε εναντίον την Riot
• 5:15 μμ – Θέαμα Cosplay 
• 5:45 μμ – Παιχνίδια ερωτήσεων και δώρα
• 6:00 μμ – Ο μεγάλος τελικός του League of Legends – Greek Launch Event (Best of 3)
• 8:30 μμ – Η τελετή λήξης

Μειναμε μεχρι τις οκτω και μετα πηγαμε για μπυρα –erdinger.. στην συνεχεια απεναντι για σουβλακιεν.. κοσμος και κοσμακης.. μετα γυρισαμε στο Music Hall οπου βρηκαμε τον Φιλιππα και την ομαδα του που τα μαζευανε.. η κενη αιθουσα δημιουργουσε ενα περιεργο συναισθημα.. σαν το τελος μιας διεθνους εκθεσης..

Ο Φιλιππας, η Αιμιλια και οι υπολοιποι της ομαδας Riot πηγαν να το ξενυχτησουν.. με τον Τασο ειμασταν κουρασμενοι και δεν ακολουθησαμε.. τον πηγα μεχρι το σπιτι του στην Γλυφαδα και γυρισα σπιτι..

Διπλο ποτισμα λουλουδιων.. μαλλον τα προλαβα.. την Κυριακη το πρωϊ  15/07 δευτερο ποτισμα.. και το βραδυ τριτο, γιατι η Δευτερα προβλεπεται πολυ ζεστη ημερα.. εφτιαξα τις φωτογραφιες και το βιντεο και τα e-mailed στον Τασουλη..

Φωτογραφιες:

		Filipp VIEW SLIDE SHOW DOWNLOAD ALL

Τσικ Νακασιαν & Σαρο, Γλυφαδα 01 Ιουνιου 2012

Την Παρασκευη, 01/06 πηγαμε το βραδακι με την Μαρια σε εκδηλωση,  στο Saro Art Lounce, στην Γλυφαδα, προς τιμην του Τσικ Νακασιαν, ο οποιος ερμηνευσε στην πιανολο, συνοδεια σαξοφωνου και φλαουτου, δικες του αλλα και διεθνεις συνθεσεις.. αρχικα στην βεραντα/κηπο για ουϊσκυ με μεζε και τσιγαρο.. συζητηση με την Μαρια για την επαναπροσληψη της.. μετα μεσα.. εναρξη του προγραμματος.. αρκετος κοσμος.. ενα ακομη ουϊσκυ.. στο τελος ο Τσικ συνοδευσε τον Σαρο σε δυο γαλλικα τραγουδια.. ο Σαρο ερμηνευσε πολυ ωραια το La Boeme του Αζναβουρ.. με το κλεισιμο της βραδυας αγορασαμε και το CD του Τσικ που περιεχει, εκτος απο τις προσφατες του συνθεσεις,  και τους στιχους των τραγουδιων του..

Μερικες φωτογραφιες:

chic VIEW SLIDE SHOW DOWNLOAD ALL

 

Δοκιμαστικο με Windows 7, 16 Μαϊου 2012

Σημερα δοκιμαζω τον υπολογιστη Lenovo με Windows 7, επανεγκατασταση ολων των προγραμματων οπως Office, WLive κττ, επανεγκατασταση καμερας.. προσβαση σε ιντερνετ, χαριτι Λεωνιδα.. την επανεγκατασταση των προγραματων την εκανα στην Κυμη και εχτες που γυρισα ανελαβε ο Λεωνιδας.. Ο καιρος στην Κυμη οχι τοσο καλος.. στο μηχανακι πρεπει να πατιναρει ο δισκος.. 35.000 χλμ γαρ.. το μπαρ στο Σουτσινι δεν εχει ανοιξει ακομη.. εχτες συναντηθηκαμε με τον Ροβακα και την Εντιθ και πηγαμε στον Βανζελ στο Λαγονησι.. δροσουλα.. βιβλιο “Πολιτιστικη Διπλωματια” της Ελενης Τζουμακα, ανηψιας του Αντωνη.. Ο Παπουλιας δεν καταφερε να πεισει τους πολιτικους αρχηγους Σαμαρα, Βενιζελο, Τσιπρα, Καμενο, Κουβελη να συνεργαστουν για κυβερνηση τεχνοκρατων και ετσι πηγαινουμε ξανα για εκλογες.. Με την Μαρια την Βεσταρκη στον δικηγορο Μανωλη.. Θεμιστοκλεους 27, οπου σπιτι Πρασινου και “αψιμαχιες” με οργανον (αστυφυλαξ) μετα τις εκδηλωσεις για το 114 στα Προπυλαια του Πανεπιστημιου (Μπροστοκολωνα του Πολυξερσιματος.. Κεχριμπαρα..)..   ΕΠΙΤΥΧΗΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

Βαγδατη, 1976-1983

Στην Βαγδατη εφτασα την 1η Μαϊου 1976.. Δεν υπηρχε Γραφειο Οικονομικων και Εμπορικων Υποθεσεων στην Πρεσβεια μας, που κι’αυτη ειχε ανοιξει πριν ενα χρονο απο τον Πρεσβυ Σκαλιερη.. προηγουμενως υπηρχε επιτιμο Γενικο Προξενειο, με τον Ιγνατιαδη.. Εφτασα με αποστολη υπο τον Ambassador at Large for the Middle East, καθηγητη Γεωργακη.. Οταν ανοιξε η πορτα του αεροπλανου αισθανθηκα οπως οταν ο φουρναρης ανοιγε την πορτα του φουρνου για να βγαλει το ψωμι.. Με παρελαβε ο Πετρος ο Μπουσμπουρης.. στο αυτοκινητο προς την Βαγδατη στιγμιαιο ερωτημα “τι κανω εγω εδω;..” που πνιγηκε απο τις.. κατσαριδες του ξενοδοχειου Assurpanibal.. Γραφειο στον πανω οροφο της Πρεσβειας αγκαλια με μια γραφομηχανη Imperial.. εκπληκτικη θεα προς τον Τιγρη και το Daura refinery.. εκανα για την μικρη κορη του Σκαλιερη, την Εριεττα, ενα φιδακι και παιζαμε.. ο Γιαννης ο Παπαδημητριου απο το Κουβεϊτ μου εστειλε μερικα εγγραφα για φορμες.. μετα ενα μηνα πηγα και εκατσα στου κυρ-Νικολακη Αρτεμιαδη, η συζυγος του οποιου ηταν αδελφη του Φωτιαδη.. Ουμ-Αθηνα, Αμπου-Ναζαρ.. κουμ-καν.. Μπουσμπουρης, Σκουρσης, Παπαδογιωργακης, Γαβριηλιδης, Μιλιαρεσης.. Σκαλιερης, Βανταλης, Ευαγγελιδης.. 23 Σεπτεμβριου 1979 πρωτος βομβαρδισμος.. απο Αλουγια, οπου ημουν μελος –πισινες, εστιατορια, αιθουσες μπιλιαρδου, σινεμα κττ (λεων της Σπαρτης) σε σπιτι.. συγκεντρωση στου Μπουζακη.. Ελενη εγγυος.. συνεχεις βομβαρδισμοι επι εξαμηνο.. κλειστο αεροδρομιο Βαγδατης.. για Αθηνα πρωτα με ταξι σε Αμαν (Πετρεα Αραβια) και απο κει το αεροπλανο.. ο απατεων ταξιτζης και χιονι στο αμαν.. 01 Αυγουστου 1982 εκρηξη σε Υπουργειο Προγραμματισμου.. με Ευαγγελιδη σε Στρατιωτικο νοσοκομειο Βαγδατης εναμιση μηνα.. μελος σε Mansur Melia.. μετα χτιστηκε το Rashid Hotel με ασπρο μαρμορο για την συνοδο των Αδεσμευτων, που τελικα δεν εγινε.. Σε ζικουρατ της Ουρ με Ευαγγελιδη και μετα σε Μπασρα για να δουμε τους ελληνες καπετανιους των εγκλωβισμενων πλοιων –ως ευ παρεστης πρεσβευτα εις τον λιμεναν Πασρα.. Σουζη, Ντουντα..  κρουαζιερες στον τιγρη και ο τουρκος Προξενος ακκιζομενος.. Διεθνης Εκθεση Βαγδατης.. Λιπιριδης και Αννη.. Σακερ Ραμαδαν.. Bagdad Museum, Salman Pak-Κτισιφωντα.. Ουρουκ, Κις, Σιπαρ.. Βαβυλωνα.. Γαμος με Αννη στις 12 Δεκεμβριου 1982.. κουμπαρος ο γερακος.. σε Κουβεϊτ συνεχως.. Solo Greek Exhibition σε Sharza.. τρεις μοτοσυκλεττες, Honda 400 SN που μου κλεψανε, Honda 125 και Suzuki 250 GSXE..

Μερικες φωτογραφιες:

Baghtad VIEW SLIDE SHOW DOWNLOAD ALL

REUNION ULS – Σταματης, Γιαννης, Σπυρος, 08 IV 12

Οι προσπαθειες του Δημητρη του Βασιλειαδη, που ξεκινησανε τεσσερα χρονια πριν, φαινεται πως θα αποδωσουν καρπους.. Σκοπος του ήταν να βρει τον δισκο μας και να τον εκδοσει σε βινυλιο.. Μαζι με τα τρια τραγουδια που εστειλε ο Φρεντυ.. Συνολικα επτα τραγουδια:

• Φρεντυ:
• Can You Remember
• Invitation
• My Mind Is With You
• Δισκος:
• Friend
• How to make a familly
• My little Wife
• The Chief bandit

Ετσι, την Κυριακη, 08 Απριλιου 2012, [παιρνοντας μαζι και  δυο φιαλες Chateau Rochild 2004], περασε ο Δημητρης απο το σπιτι  και με το Venga  πηγαμε στον Γιαννη.. καφεδακι εσπρεσσο.. μετα με την βοηθεια GPS του Γιαννη φτασαμε στο σπιτι του Σταματη, στην Παιανια.. περι τις 14.00.. Συγκινηθηκα πολυ.. η Ντορα.. τα σκυλακια.. ο Γιαννης πηρε φωτογραφιες.. πινοντας την μια φιαλη ο Δημητρης εξηγουσε την τετραετη προσπαθεια του διακοπτομενος συνεχως.. τα καμμενα αρχεια της Columbia.. η συναντηση στο Κολωνακι με Μαστορακη και Γαλλους.. ο τεως διευθυντης της Warner.. To πιανο.. ο Αλεξανδρος.. ο Ridley Skot.. ο Βαγγελης.. τα παιδια ενος αλλου θεου.. η κιθαρα Hoefner που επαιζα και που ο Σταματης την κραταει, μαζι με αλλες,  ακομα.. τι να θυμηθω;.. το διαλυσαμε περι τις 20.00.. γυρισαμε στο σπιτι του Γιαννη.. δευτερο καφεδακι εσπρεσσο και επικη συνθεση..

Μερικες ακομη φωτογραφιες:

reunion VIEW SLIDE SHOW DOWNLOAD ALL

ΕΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, 04 Μαρ 2012

Αυτο το Σαββατοκυριακο εμεινα στην Αθηνα, προς μεγαλη εκπληξη του Σκαρη.. Την Παρασκευη υπεγραψα την αποχωρηση μου απο την Υπηρεσια και πηρα τις αιτησεις για την συνταξη κτλ.. το απογευμα ο Λεωνιδας μας εδειξε το καινουργιο του κινητο Sony Ericsson.. εξαιρετικο.. ενας μικρος υπολογιστης.. και με UPS παρακαλω!.. προσπαθησαμε να επικοινωνησουμε με Skype.. ηχος ναι, βιντεο οχι..

Το Σαββατο το πρωϊ, ενα ηλιολουστο πρωϊνο, καθισα στον Κηπο του Μουσειου για καπουτσινο και ξεκινησα τον “Τρελαντωνη” της Πηνελοπης Δελτα.. Το μεσημερι με την καρμποναρα και ο Νικολακης της Μαριας.. αλεξιπτωτιστης παρακαλω.. το απογευμα με τον Δημητρη τον Βασιλειαδη στο Παρκ.. απαισια -στιλ δασος- η νεα  διαμορφωση του μπαρ.. αραβες.. ουϊσκακι.. για συζητηση περι πατροτητος και δισκου.. ενημερωσα τον Κυρη..

Την Κυριακη το πρωϊ στο Μουσειο.. ηρθε μετα η Αννη και πηραμε καφε στον Κηπο του Μουσειου.. και μετα στην αιθουσα Σταθατου για τα χρυσα και στην ανανεωμενη Αιγυπτιακη αιθουσα.. μεσημερι κοτοπουλο στον φουρνο κατα παραδοση..

Φωτογραφιες:

EAMus VIEW SLIDE SHOW DOWNLOAD ALL

Un ballo in maschera – Ενας χορος μεταμφιεσμενων

Την Πέμπτη, 15 Μαρτίου 2012, η Λυρικη Σκηνη στην Ακαδημιας (θέατρο Ολύμπια, Αιθουσα Μαριας Κάλας) ανεβαζει την οπερα του Τζ. Βέρντι «Ενας Χορος Μεταμφιεσμενων».. Εκλεισα εισητηρια στο πανω κεντρικο θεωρείο και μετα φυσικα στο Αριστοκρατικον..

Πηγαμε με την Αννη.. επροκειτο για παρασταση πλουσια, καλο- δουλεμενη.. η ορχηστρα  πολυ καλη..  σκηνοθεσια και σκηνογραφια εξαιρετικες.. γενικα ενδυματολογικος πλουτος.. μια ωραια βραδυα.. οι πρωταγωνιστες καλοι..

Βερντι χωρις λογοκρισια απο τον σκηνοθετη Δημητρη Μαυρικιο

Μια σύγχρονη ανάγνωση της κλασικής όπερας του Τζουζέπε Βέρντι «Ένας χορός μεταμφιεσμένων», επιχειρεί ο Δημήτρης Μαυρίκιος, σκηνοθετώντας μια από τις πιο φιλόδοξες παραγωγές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

Ο Δημήτρης Μαυρίκιος επιστρέφει στην Εθνική Λυρική Σκηνή, 27 χρόνια μετά από την πρώτη του σκηνοθεσία στην όπερα του Μασνέ «Βέρθερος». Η πρεμιέρα της νέας του παράστασης έχει προγραμματιστεί για τις 17 Δεκεμβρίου. «Ο χορός των μεταμφιεσμένων» είναι ένα από τα δημοφιλέστερα έργα του Βέρντι που συνδυάζει την ιταλική φλόγα του συνθέτη αλλά και τις επιρροές του από τη γαλλική όπερα.

Η δράση ξετυλίγεται σε τρεις πράξεις ενώ η υπόθεση του έργου βασίζεται σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα, στη δολοφονία του Γουσταύου Γ’ βασιλιά της Σουηδίας κατά τη διάρκεια ενός χορού μεταμφιεσμένων το 1792 μέσα στην Βασιλική Όπερα της Στοκχόλμης.

Στην πρωτότυπη, μη λογοκριμένη, εκδοχή του Χορού Μεταμφιεσ-μένων, που με τη μορφή αυτή δεν έχει παιχτεί ποτέ έως τώρα στην Ελλάδα, ο λαοφιλής Γουσταύος Γ’ της Σουηδίας εμφανίζεται διχασμένος ανάμεσα στο κρυφό πάθος του για την Αμέλια και τη βαθιά φιλία που τον δένει με το σύζυγό της Άνκαρστραιμ. Η Αμέλια, επίσης ερωτευμένη με τον Γουσταύο, θέλοντας να προστατέψει το γάμο της, καταφεύγει στη μάγισσα Ουλρίκα Άρβιντσον. Εκείνη τη στέλνει να βρει το βοτάνι της λήθης σ’ έναν τρομακτικό τόπο εκτέλεσης καταδίκων, όπου συναντά τον Γουσταύο που την είχε ακολουθήσει ως εκεί. Τη συνάντηση αυτή ανακαλύπτει ο Άνκαρστραιμ μέσα από τον ζήλο του να προστατεύσει τον βασιλιά από εχθρούς του ορκισμένους να τον δολοφονήσουν. Συντετριμμένος και διπλά προδομένος από τη γυναίκα και τον φίλο του, ο Άνκαρστραιμ θα συνεργαστεί με τους συνωμότες. Ένας χορός μεταμφιεσμένων θα προσφέρει τις ιδανικές συνθήκες για την εκδίκησή του. Ο «φωτισμένος» μονάρχης Γουσταύος Γ’ της Σουηδίας δολοφονήθηκε στις 16 Μαρτίου του 1792 μέσα στη βασιλική όπερα της Στοκχόλμης κατά τη διάρκεια ενός χορού μεταμφιεσμένων που ο ίδιος είχε διοργανώσει.

Το θέμα της όπερας θεωρήθηκε τολμηρό για τα πολιτικά ήθη της εποχής, εφόσον η σκηνική παρουσίαση της δολοφονίας ενός ευρωπαίου μονάρχη δεν ήταν ανεκτή. Ο Βέρντι ήρθε αντιμέτωπος αρκετές φορές με τη λογοκρισία για τη συγκεκριμένη παράσταση και για να αποφευχθούν τα προβλήματα, ο τόπος και η δράση του έργου μεταφέρθηκαν στη Βοστώνη του 17ου αιώνα και τα ονόματα των βασικών πρωταγωνιστών άλλαξαν.

Ο Δημήτρης Μαυρίκιος στη δική του σκηνοθετική πρόταση, επαναφέρει τα ιστορικά πρόσωπα της αρχικής εκδοχής του έργου και τα τοποθετεί στη σημερινή εποχή. «Ο χορός των μεταμφιεσμένων» ανεβαίνει στην πρωτότυπη, μη λογοκριμένη εκδοχή του και ανήκει στα ελάχιστα έργα του Βέρντι στο οποίο μπορούμε να διακρίνουμε και χιουμοριστικά στοιχεία.

Το έργο βασίζεται σε ποιητικό κείμενο του Αντόνιο Σόμμα που με τη σειρά του στηρίχτηκε σε προγενέστερο του Εζέν Σκριμπ για την όπερα «Γουσταύος Γ’ ή Ο χορός των μεταμφιεσμένων» του Ντανιέλ Ωμπέρ. Η γαλλική όπερα είχε παρουσιαστεί με μεγάλη επιτυχία στο Παρίσι το 1833.

Με αφορμή το ανέβασμα της όπερας «Ένας χορός μεταμφιεσμένων», στο φουαγέ της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (Ακαδημίας 59), ο καθηγητής Μάνος Στεφανίδης και ο συνθέτης Νίκος Ξανθούλης δώσανε διάλεξη στις 14 Δεκεμβρίου με θέμα «Το πρόσωπο σαν μάσκα-τα διαφορετικά πρόσωπα του Νεοκλασικισμού».

Μουσική διεύθυνση : Λουκάς Καρυτινός. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαυρίκιος. Σκηνικά:Δημήτρης Πολυχρονιάδης. Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου. Φωτισμοί:Λευτέρης Παυλόπουλος. Κινησιολογία και χορογραφία :Αποστολία Παπαδαμάκη. Βοηθοί σκηνοθέτη: Μανώλης Δούνιας, Ίων Κεσούλης. Διεύθυνση μπαντίνας :Γιώργος Αραβίδης. Διεύθυνση χορωδίας: Νίκος Βασιλείου . Έμμετρη απόδοση ποιητικού κειμένου υπερτίτλων: Δημήτρης Μαυρίκιος. Για το βίντεο της παράστασης συνεργάστηκαν: σκηνοθεσία Δημήτρης Μαυρίκιος, φωτογραφία: Λευτέρης Παυλόπουλος, μοντάζ :Αλέξανδρος Κλημόπουλος, βοηθός σκηνοθέτις: Μαρία Χανδρά. Στη διανομή συμμετέχουν σε διαφορετικές ημερομηνίες, οι ερμηνευτές: Βίκτωρ Αφανασένκο, Δημήτρης Πακσόγλου, Δημήτρης Πλατανιάς, Πέτερ Νταναϊλοφ, Ραντοστίνα Νικολάεβα, Αντωνία Καλογήρου, Χαρίκλεια Μαυροπούλου, Ολέσα Πέτροβα, Βασιλική Καραγιάννη, Μίνα Πολχρόνου, Βαγγέλης Μανιάτης, Διονύσης Τσαντίνης, Δημήτρης Κασιούμης, Γιώργος Ρούπας, Άκης Λαλούσης, Κώστας Μαυρογένης, Άρης Προσπαθόπουλος, Πέτρος Σκένδρος.

Βέρντι, Τζουζέπε Φορτουνίνο Φραντσέσκο

Ο Τζουζέπε Φορτουνίνο Φραντσέσκο Βέρντι (ιταλικά:Giuseppe Fortunino Francesco Verdi, 10 Οκτωβρίου 1813 – 27 Ιανουαρίου 1901) ήταν Ιταλός μουσικός συνθέτης, από τους διασημότερους στο είδος της όπερας. Ανάμεσα στα δημοφιλέστερα έργα του ανήκουν οι όπερες Ριγκολέττο, Ναμπούκο, Τραβιάτα και Αΐντα, μέρη των οποίων (“La donna è mobile”, “Va, pensiero”, “Libiamo” και θριαμβικό εμβατήριο αντίστοιχα) είναι πασίγνωστα.

Γεννήθηκε στη Ρονκόλα της τότε Γαλλικής Αυτοκρατορίας, κοντά στο Μπουσέτο της Ιταλίας και πέθανε στο Μιλάνο. Πολύ νωρίς έδειξε καταπληκτική κλίση στη μουσική και στα 23 του χρόνια πήρε τη θέση του διευθυντή της φιλαρμονικής του Μπουσέτο. Το 1839 παρουσιάστηκε η πρώτη του όπερα Ομπέρτο, στη Σκάλα του Μιλάνου, με πολύ καλές κριτικές. Τον ίδιο χρόνο ο θάνατος της γυναίκας του και των δύο παιδιών του τον έφεραν σε απελπισία σε σημείο να μη θέλει πλέον άλλο ν΄ ασχοληθεί με τη μουσική.

Παρά ταύτα το 1840 παρουσιάστηκε η κωμική όπερα «Μια μέρα βασιλείας», η οποία όμως σημείωσε αποτυχία. Στενοχωρημένος ο Βέρντι αποσύρθηκε στο σπίτι του στο Μιλάνο. Έτσι δύο χρόνια μετά, με τον θρίαμβο της τέχνης πάνω στον πόνο του, το 1842, αποδέχθηκε την πρόταση να ξαναρχίσει να γράφει όπερες για τη Σκάλα του Μιλάνου και η όπερά του Ναμπούκο ή Ναβουχοδονόσωρ απέσπασε πολύ καλές κριτικές και γνώρισε μεγάλη επιτυχία.

Από τότε ο Βέρντι αφοσιώθηκε στη σύνθεση όπερας. Ήταν η αρχή μιας θριαμβευτικής σταδιοδρομίας που συνδέθηκε πολύ στενά με τις προσπάθειες για την πολιτική ένωση της Ιταλίας. Μια τάση που ο ίδιος ο Βέρντι ενεθάρρυνε με τη θεματολογία των έργων του, τα οποία, εμπνεόμενα από το ιστορικό παρελθόν και επενδυμένα με εντυπωσιακά χορωδιακά, δημιουργούσαν εύκολα στο κοινό συνειρμούς με την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα.

Με τους Λομβαρδούς (1843), τον Ερνάνη (1844), τον Αττίλα (1846), τη Λουίζα Μίλλερ (1847) και τον Μάκβεθ (1849) ο Βέρντι πέτυχε την αναγνώρισή του ως συνθέτη και εκτός Ιταλίας. Στις αρχές τις δεκαετίας του 1850 τρείς όπερές του, ο Ριγκολέττο (1851), ο Τροβατόρε (1853) και η Τραβιάτα (1853), είχαν τεράστια επιτυχία, όπως και Οι Σικελικοί Εσπερινοί (1855) και ο Χορός Μεταμφιεσμένων (1859). Η διεθνής του καταξίωση φαίνεται και από το γεγονός ότι οι επόμενες όπερές του πρωτοανέβηκαν σε λυρικά θέατρα εκτός Ιταλίας. Το 1862 Η Δύναμη του Πεπρωμένου παρουσιάστηκε στην Αγία Πετρούπολη, ο Δον Κάρλος το 1867 στο Παρίσι και η Αΐντα το 1871 στο Κάιρο, για τα εγκαίνια της διώρυγας του Σουέζ.

Μετά από ένα μεγάλο διάστημα σιωπής, η γνωριμία του με τον κατά πολύ νεότερό του ποιητή και συνθέτη Αρίγκο Μπόιτο ανανέωσε το ενδιαφέρον του Βέρντι για την όπερα. Το 1887 παρουσιάστηκε ο Οθέλλος και τέλος το 1893 ο Φάλσταφ και τα δύο σε λιμπρέτα του Μπόιτο βασισμένα σε έργα του Σαίξπηρ. Ο Βέρντι πέθανε στις 27 Ιανουαρίου 1901 ύστερα από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Στην κηδεία του προσήλθαν 200.000 άνθρωποι, τιμή που άρμοζε στον μεγάλο Ιταλό που τόσο αγαπήθηκε.

Εκτός από τις 26 όπερες ο Βέρντι έγραψε και εκκλησιαστική μουσική. Κορυφαίο έργο του σε αυτό τον τομέα είναι το Ρέκβιεμ (1874), πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης τα θρησκευτικά Τέσσερα ιερά κομμάτια (1898). Επίσης έγραψε αρκετές ρομάντσες και ένα κουαρτέτο για έγχορδα σε μι ελάσσονα (1873).

Εκτός μουσικής σκηνής διακρίθηκε για τον καλό χαρακτήρα του και τις αγαθοεργίες του. Μεταξύ άλλων χρηματοδότησε την ανέγερση και τη λειτουργία ενός νοσοκομείου και δημιούργησε έναν Οίκο Ανάπαυσης για τους αναξιοπαθούντες μουσικούς, σε μια κρύπτη του οποίου τάφηκε και ο ίδιος.

Un ballo in maschera 

Un ballo in maschera (A Masked Ball), is an opera in three acts by Giuseppe Verdi with text by Antonio Somma. The libretto is loosely based on an 1833 play, Gustave III, by French playwright Eugène Scribe who wrote about the historical assassination of King Gustav III of Sweden. The subject was well known and had been used by other composers, including Daniel Auber, for his 1833 opera, Gustave III, ou Le bal masqué and later by Saverio Mercadante for his Il reggente in 1843.

In 1792, the King of Sweden, Gustav III, was killed, the result of a political conspiracy against him. He was shot while attending a masked ball and died 13 days later from his wounds. For the libretto, Scribe retained the names of some of the historical figures involved, the conspiracy, and the killing at the masked ball. The rest of the play – the characterizations, the romance, the fortune-telling, etc. – is Scribe’s invention and the opera is not historically accurate.

However, in order to become the Un ballo in maschera which we know today, Verdi’s opera (and his libretto) was forced to undergo a series of transformations, caused by a combination of censorship regulations in both Naples and Rome, as well as the political situation in France in January 1858.

Composition history

1857: From Gustavo III to Una vendetta in dominò

A commission by the Teatro San Carlo in Naples in early 1857 led Verdi to begin to oversee the finalization of the libretto (also by Somma) for Re Lear with the aim of presenting the finished opera during the 1858 carnival season. When this proved to be impracticable, Verdi turned to the subject of King Gustav III’s assassination as portrayed in Scribe and Auber’s opera, albeit not an historically accurate narrative.

Somma took up the new challenge and a libretto known as Gustavo III was presented to the censors in Naples by late 1857. By November, Verdi informed Somma that objections had been raised and revisions demanded by the censors, the most significant of which was the refusal to allow the depiction of a monarch on the stage – and especially the monarch’s murder. As had happened with Rigoletto, changes in characters’ names and titles were proposed (the King of Sweden became the Duke of Pomerania; Ackerstrom became Count Renato) and the location was moved from Stockholm to Stettin.

Working together with Somma over Christmas, Verdi accommodated these changes. Somma was asked to change the names of the characters on the Gustave libretto while Verdi worked on completing sketches of the music. The name of the opera became Una vendetta in dominò.

By 9 January 1858, prior to setting out for Naples, Verdi wrote from his home the San Carlo that “the opera is done and even here I am working on the full score”. The composer then travelled to Naples and rehearsals of Un vendetta were about to begin when, on 14 January 1858, three Italians attempted to assassinate Emperor Napoleon III in Paris.

1858: The censor blocks Una vendetta

The imposition of still further, more stringent requirements by the censor incurred Verdi’s wrath. He broke his contract and was sued by the management of the Teatro San Carlo. This provoked him to lodge a counter-claim against the theater for damages and, eventually, the legal fight ended.

1859: Una Vendetta becomes Un ballo in maschera

When the legal issues were resolved within a few months, Verdi was free to present the libretto and musical outline of Gustave III (which was basically Una vendetta with characters’ names and locations changed) to the Rome Opera. There, the censors demanded further changes. Removing the action from Europe, the location became Boston during the British colonial period and the leading character became Riccardo, the Count (or Earl) of Warwick.

At this point, the opera became Un ballo in maschera set in North America. It received its premiere performance at the Teatro Apollo in Rome on 17 February 1859 and was immediately successful.

Performance history

This opera was first seen in New York its US premiere on 11 February 1861 and in the UK on 15 June of that year. In the 20th century, especially after a 1935 production in Copenhagen, many modern stagings have restored the original Swedish setting and characters´ names. On 7 January 1955, Marian Anderson, singing the role of Ulrica, broke the “color barrier” at the Metropolitan Opera, becoming the first African-American artist ever to appear with that company.

A “hypothetical reconstruction” of Gustavo III, based on the unorchestrated original and much of Una vendetta “grafted” onto Un ballo’s score, occurred in a production by the Gothenburg Opera in Gothenburg, Sweden in 2002.

The opera has become a staple of the repertoire and is now performed frequently.

Synopsis

Place, Sweden or Boston, Massachusetts.

Time, Sweden: 1792, or Boston: the end of the 17th century.

Act 1

Scene 1:

A public audience at Riccardo’s palace, attended by his supporters, but also by his enemies who hope for his downfall

Riccardo (Gustavo) reviews the list of guests who will attend an upcoming masked ball. He is elated to see on the list the name of the woman he loves – Amelia, the wife of his friend and advisor, Renato (Count Anckarström). (Aria: La rivedrà nell’estasi / “With rapture I shall look upon her”). When Renato arrives, he tries to warn Riccardo about the growing conspiracy against him (aria: Alla vita che t’arride / “To the life with which you are favoured”), but Riccardo refuses to listen to his words.

Next, Riccardo is presented with a complaint against a fortune-teller named Ulrica (Madame Arvidson), accused of witchcraft. A magistrate calls for her banishment, but Oscar the page defends her (Aria: Volta la terrea / “That tense countenance”). Riccardo resolves to investigate for himself and tells the members of the court to disguise themselves and to meet him at Ulrica’s lodging later that day.

Scene 2:

At Ulrica’s dwelling

Ulrica summons her magical powers: Re dell’abisso, affrettati / “King of the abyss make haste”. Disguised as a fisherman, Riccardo arrives before the others. He makes the fortune of a sailor named Silvano come true by spiriting a document of promotion into his pouch, convincing the crowd of the truth of Ulrica’s powers. When he realizes that Amelia is coming to see Ulrica, he hides and watches. Alone with Ulrica, Amelia confesses that she is tormented by her love for Riccardo, and asks for a means to bring peace to her heart. Ulrica tells her to gather a certain herb with magical powers; Riccardo resolves to be there when she does so. Amelia leaves.

Now Riccardo presents himself again, along with all of the courtiers, and asks to have his fortune told. (Aria: Di’ tu se fedele / “Say whether the sea Awaits me faithfully”). Ulrica reveals that he will be killed by the next man who shakes his hand. He laughingly dismisses her prophecy and offers his hand to the courtiers, who refuse to take it. Renato arrives and shakes Riccardo’s hand in greeting. Riccardo’s true identity is now revealed and he is acclaimed by the people.

Act 2

On the outskirts of the town, at the gallows-place. Midnight

Amelia, conquering her fears, has come here alone to pick the herb of which Ulrica told her (Aria: Ma dall’arido stelo divulsa / ” If through the arid stalks”). She is surprised by Riccardo, who has come to meet her, and the two finally declare their love for each other.

Unexpectedly, Renato arrives, and Amelia covers her face with her veil before he can recognize her. Renato explains to Riccardo that the conspirators are pursuing him, and his life is in danger. Riccardo leaves, making Renato promise to escort the veiled woman safely back to town, not asking her identity. When the conspirators arrive, they confront Renato; in the struggle, Amelia’s veil drops. Renato assumes that Amelia and Riccardo have been involved in an adulterous love affair. He asks the two leaders of the conspiracy, Samuel and Tom, to meet him the next day.

Act 3

Scene 1: Renato’s house

Renato has resolved to kill Amelia for the dishonor she has brought on him. She protests her innocence and begs to see her son one last time. (Aria: Morrò, ma prima in grazia / “I shall die – but one last wish”). Renato relents, and declares that it is Riccardo, not Amelia, who deserves to die (Aria: Eri tu che macchiavi quell’anima / “It was you who stained this soul”).

Samuel (Count Ribbing) and Tom (Count Horn) arrive, and Renato asks to join their plot, pledging the life of his son as proof of his sincerity. They agree to draw lots to decide who will kill Riccardo. Amelia is forced to draw the winning name – Renato.

Oscar, the page, arrives with invitations to the masked ball; Samuel, Tom and Renato agree that this is where the assassination will take place.

Scene 2: The ball

Riccardo, torn between love and duty, has resolved to renounce his love for Amelia and send her and Renato back to England (Aria: Ma se m’è forza perderti / “But if I am forced to lose you”).

At the ball, Renato tries to learn from Oscar what costume Riccardo is wearing. Oscar at first refuses to tell (Aria: Saper vorreste / “You want to know How he is dressed”), but finally answers: a black cloak and a red ribbon. Riccardo manages to identify Amelia and tells her of the decision he has made. As they say goodbye, Renato stabs Riccardo. The wounded Riccardo discloses that though he loved Amelia, she never broke her marriage vows. He pardons all the conspirators, bidding farewell to his friends and his country as he dies.

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ, Μπαλεττο

Την Παρασκευη, 02 Μαρτίου 2012, η Λυρικη Σκηνη στην Ακαδημιας (θέατρο Ολύμπια, Αιθουσα Μαριας Κάλας)  ανεβαζει τον Δον Κιχώτη των Λ. Μινκους – Βλ. Βασιλιεφ.. Εκλεισα εισητηρια στο πανω δεξια θεωρείο και μετα φυσικα στο Αριστοκρατικον..

Πηγαμε με την Αννη.. επροκειτο για παρασταση των μπαλεττων Μπολσοϊ, καλο- δουλεμενη.. ορχηστρα ελληνι- κη, πολυ καλη.. εμφανισεις.. glamorous.. πολλα μικρα κοριτσακια με τις μητερες τους.. ενθαρρυντικο.. η παρασταση πλουσια, πολυπροσωπη.. οι χορευτες πολυ καλοι.. οχι μονο οι primi.. φυσικα θελουν χρονο να ωριμασουν.. στο Ηρωδειο Φοντεϊν-Νουρεγιεφ, Πλισεσκαγια, Μπογκομολοβα, αλλα και Μωρις Μπεζαρ με τα Μπαλεττα του Εικοστου Αιωνα (Heliogabal).. ωραια pas de deux και pas de quatre.. σκηνογραφια εξαιρετικη.. γενικα ενδυματολογικος πλουτος.. μια ωραια βραδυα..

Don Quixote is a ballet originally staged in four acts and eight scenes, based on an episode taken from the famous novel Don Quixote de la Mancha by Miguel de Cervantes. It was originally choreographed by Marius Petipa to the music of Ludwig Minkus and was first presented by the Ballet of the Imperial Bolshoi Theatre of Moscow, Russia on 26 December  1869. Petipa and Minkus revised the ballet into a far more expanded and elaborated edition in five acts and eleven scenes for the Imperial Ballet, first presented on 21 November  1871 at the Imperial Bolshoi Kamenny Theatre of St. Petersburg.

All modern productions of the Petipa/Minkus ballet are derived from the version  staged by Alexander Gorsky for the Bolshoi Theatre of Moscow in 1900, a production the Ballet Master staged for the Imperial Ballet of St. Petersburg in 1902.

Victor Marius Alphonse Petipa (11 March 1818 — 14 July 1910) was a French ballet  dancer, teacher and choreographer. Petipa is considered to be the most influential ballet master and choreographer of ballet that has ever lived.

Ludwig Minkus  a.k.a. Léon Fyodorovich Minkus (1826–1917) was an Austrian composer of ballet music, a violin virtuoso and teacher.

History
The two chapters of the novel that the ballet is mostly based on were first adapted for the ballet in 1740 by Franz Hilverding in Vienna, Austria. In 1768, the great Balletmaster Jean Georges Noverre mounted a new version of Don Quixote in Vienna to the music of Josef Starzer, a production that appears to have been a revival of the original by Hilverding.
Charles Didelot, known today as the “father of Russian Ballet,” staged a two-act version of Don Quixote in St. Petersburg for the Imperial Ballet in 1808. In 1809 a version of the work was mounted at Her Majesty’s Theatre by James Harvey D’Egville. Paul Taglioni (uncle of Marie Taglioni) presented his own version of Don Quixote for the Berlin Court Opera Ballet in 1839, and his uncle, Salvatore Taglioni, set a production at the Teatro Regio, in Turin, in 1843.
The most famous and enduring ballet adaptation was created by the choreographer Marius Petipa, unrivaled Maître de Ballet of the Tsar’s Imperial Ballet of St. Petersburg, and the composer Ludwig Minkus. By special commission, Petipa mounted the work for the Ballet of the Imperial Bolshoi Theatre in Moscow. The production premiered on 26 December [O.S. 14 December] 1869 to great success. Principal dancers at the premiere were Wilhelm Vanner (Don Quixote), Anna Sobeshchanskaya (Kitri), Sergei Sokilov (Basil), Polina Karpakova (Dulcinea), Vassily Geltser (Sancho Panza), Leon Espinosa (Harlequin), and Dmitri Kuznetsov (Gamache).
Petipa then restaged the ballet in a far more opulent and grandiose production for the St. Petersburg Imperial Ballet, premiering 21 November [O.S. 9 November] 1871. Principal dancers included Alexandra Vergina (Kitri), Timofei Stukolkin (Don Quixote), and Lev Ivanov (Basil). This new production consisted of five acts (eleven episodes, a prologue, and an epilogue) and used the same designs as the first production.
Alexander Gorsky presented his revival of the ballet for the Ballet of the Moscow Imperial Bolshoi Theatre on 19 December [O.S. 6 December] 1900, a production that he then staged for the Imperial Ballet of St. Petersburg, premiering 2 February [O.S. 20 January] 1902. The cast was an eminent one: Kitri was danced by Mathilde Kschessinskaya, Basil by Nikolai Legat, Don Quixote by Aleksei Bulgakov, Sancho Panza by Enrico Cecchetti, and Gamache by Pavel Gerdt, with the roles of the Street Dancer, Amor, and Juanita taken by the young ballerinas Olga Preobrazhenskaya, Tamara Karsavina, and Anna Pavlova respectively.
For his productions of 1900 and 1902 Gorsky interpolated new dances. For his 1900 production, Gorsky added new dances to music by Anton Simon – a variation for a new character added by Gorsky called the Dryad Queen, and a dance for the Dryad Queens’s mistresses, as well as an additional Spanish dance for the last scene. When he staged the production in St. Petersburg in 1902, the composer Riccardo Drigo composed two new variations for Kschessinskaya – the famous Variation of Kitri with the fan for the ballet’s final pas de deux, and the Variation of Kitri as Dulcinea for the scene of Don Quixote’s dream (these variations are still retained in modern productions and are often erroneously credited to Minkus). Gorsky then interpolated the Grand pas des toréadors from the 1881 Petipa/Minkus ballet Zoraiya, a piece that is still included in modern productions of Don Quixote.
The ballet lived on in Russia well after the revolution of 1917, whereas many other ballets ceased to be performed into the Soviet period. As a matter of fact, it became part of the permanent repertoire both of the Moscow Bolshoi Theatre (the most famous productions being those of Rostislav Zakharov and Kasyan Goleizovsky in 1940, which included new music by Vassily Soloviev-Sedoy) and the Leningrad Kirov Theatre (which saw productions by Fedor Lopukhov in 1923, with new choreography for the fandango, and by Pyotr Gusev in 1946, with the scenario modified by Yuri Slonomsky and with new dances introduced by Nina Anisimova).

From Russia to the rest of the world

Don Quixote was brought from Russia to other countries first by Anna Pavlova’s company in 1924 in an abridged version of Gorsky’s 1902 production, though the full-length work was not staged abroad for many years. The famous Grand Pas de Deux from the ballet’s final scene was staged in the west as early as the 1940s, given first by the Ballet Russe de Monte Carlo. The first full-length production mounted outside of Russia was a completely new staging, produced and choreographed by Ninette de Valois for The Royal Ballet in 1950.
The first full revival of the original Russian production to be staged in the West was by Ballet Rambert in 1962. In 1966 Rudolf Nureyev staged his version for the Vienna State Opera Ballet, with Minkus’ score adapted by John Lanchbery. In 1973, Nureyev filmed his version with the Australian Ballet, and Robert Helpmann as Don Quixote. Mikhail Baryshnikov mounted his own version in 1980 for American Ballet Theatre, a production that has been staged by many companies, including the Paris Opera Ballet. Today the ballet has been staged by many companies all over the world in many different versions, and is considered to be among the great classics of the ballet.
American choreographer George Balanchine famously created a modern version in 1965 for the New York City Ballet to the music of Nicolas Nabokov, with Balanchine himself appearing as Don Quixote and Suzanne Farrell as Dulcinea. This production had nothing to do with the Minkus version. It was only given until the mid 1970s, and then taken out of the repertory of the company. In 2005 it was reconstructed by Farrell for the company, and continues to be performed.

Libretto for Petipa’s original production of 1869

Characters

•    Bachelor of Arts Sanson Carrasco
•    Antonina
•    Don Quixote
•    Sancho Panza
•    Lorenzo, an innkeeper
•    Kitri, his daughter
•    Basilio, a barber, in love with Kitri
•    A Gypsy Chief
•    Graziosa, his daughter
•    Dulcinea
•    Gamache, betrothed to marry Kitri
•    Villagers, Toreadors, Gypsies, Fairies, Gnomes, Dryads.

Prologue

Bachelor Sanson Carrasco is seen covering a bookcase with wallpaper, while Antonina is putting some rusty old armour and a helmet made of pasteboard into a cupboard.
Don Quixote de la Mancha enters, reading a book. He goes to the bookcase and, not finding it, believes it has been stolen by evil magicians. Then he settles into an armchair and continues reading. He delights in stories of brave knights, fabulous giants and other fantastical creatures. But most of all Don Quixote dreams of his beloved Dulcinea, a woman that he believes to be so lovely and noble that she must be divinity. Gradually he nods and falls asleep to dream of their romantic adventures. Darkness falls.
Suddenly his servant, Sancho Panza, climbs hurriedly through the window. In pursuit are several angry women from the market from whom he has lifted bread and a chicken. Awakened by the commotion, Don Quixote sends the women away.
Don Quixote tells Sancho that he is determined to seek adventures as a knight-errant, all the while searching of his beloved Dulcinea. He shows him the pasteboard helmet, which, with one sweep from his sword, becomes a shapeless mass on the floor. Antonina suggests that he should use a basin instead, which would make a splendid helmet. Don Quixote enthusiastically agrees and, placing it on his head, orders Sancho to bring him his armour, sword and spear, and to make ready his horse, Rosinante.

Act I
A market-place in Barcelona
Kitri, an inn-keeper’s daughter, steals out of her house to meet her beloved, the barber Basilio. Her father, Lorenzo, sees the lovers and sends Basilio away, bringing Kitri to tears.
Now comes the rich nobleman Gamache, who, likewise in love with Kitri, goes to Lorenzo and asks for his daughter’s hand. The innkeeper accepts with delight, but Kitri, appalled at the thought of wedding the foppish nobleman, runs away.
Dancing begins in the square and some toreadors try to kidnap the girls they fancy, but their relatives and lovers hasten to their aid. At this moment Don Quixote arrives mounted on Rosinante, followed by Sancho, who is riding a donkey. At his master’s command Sancho sounds his rusted horn, causing the townspeople to cover their ears.
Lorenzo runs out of his inn, and Don Quixote, taking him for the lord of a famous castle, dismounts Rosinante and, falling to his knees, begs to be allowed to serve him. Charmed, Lorenzo invites the knight to sit on his balcony.
Sancho remains in the square where he is surrounded by girls who induce him to take part in a game of blind man’s buff. Then some boys bring in a blanket on which they place Sancho and proceed to toss him into the air. Don Quixote hurries to his assistance and sets him free.
Peasants gather in the square and dancing resumes. Kitri returns and, noticing her, Don Quixote acclaims her as his Dulcinea, whom evil magicians have reduced to human form. Becoming jealous of her affection for Basilio, Don Quixote attempts to woo her by partnering her in a minuet. Lorenzo berates Kitri for carrying on with Basilio. Kitri and Basilio then run away, and Lorenzo and Gamache follow them. Don Quixote orders Sancho to bring Rosinante, so that he may also to set out in pursuit.

Act II
Scene 1 – The interior of an inn
Kitri enters with Basilio and joins those who are dancing. At the height of the merriment, Lorenzo and Gamache arrive, followed by Don Quixote and Sancho. Seeing his daughter, Lorenzo decides to give his blessing to her union with the nobleman Gamache. Basilio becomes annoyed and, reproaching Kitri for her unfaithfulness, draws a sword and stabs himself. As he lies dying he begs Lorenzo to unite him to Kitri, but Lorenzo and Gamache refuse.
Don Quixote approaches Gamache and challenges him to a duel for having refused a dying man’s wish. Gamache declines to fight and the merrymakers drive him out of the inn. Taking pity, Lorenzo agrees to unite Basilio and Kitri. At this moment, Basilio pulls out the sword and tells everyone it was a joke.
Scene 2 – A camp of gypsies among the windmills outside the village
A clown is seen walking with Graziosa, the gypsy chief’s daughter. A gypsy tells the chief of the approach of Don Quixote. The chief plans a trick for his benefit and, putting on a mantle crown, sits down as though he were a king on a throne. Don Quixote is deceived and kneels to the chief in homage. The chief bids that he sit beside him and orders a festival to be given in his honor. This begins with Gypsy dances and is followed by a performance of the marionette theatre.
Don Quixote is delighted with the entertainment but, mistaking the heroine for his Dulcinea and the marionettes for soldiers attacking her, he rises to assault them. The gypsies are terrified. At this moment the clown and Graziosa run away.
Flushed with victory, the knight kneels and renders thanks to heaven. Seeing the moon, he takes it for his Dulcinea and tries to get to her. As he approaches the windmills he can see the moon no longer and thinks that evil magicians have hidden his beloved mistress. So, spear in hand, he tilts at the wings of the windmill, which he mistakes for a giant. Alas, the knight is caught by one of the wings and flung into the air. He falls unconscious at Sancho’s feet.

Act III
Scene 1 – A forest
Through the trees appears Sancho leading Rosinante, upon which sits the wounded Don Quixote. The servant lifts his master down and places him on the grass, so that he may rest. Then, tying up the horse, he goes to sleep. Don Quixote also tries to sleep, but is troubled by fantastic dreams.
Scene 2 – The enchanted Garden of Dulcinea
Fairies appear surrounded by gnomes, and Don Quixote finds himself dressed in shining armor. Then comes a succession of fearsome monsters, the last being a gigantic spider, who spins a web. The knight attacks the spider, which he slashes in half with his sword. At that same moment the spider’s web vanishes to reveal a beautiful garden. At the entrance stands Dulcinea, surrounded by Dryads. Don Quixote kneels before his beloved. At this moment everything vanishes.

Act IV
Scene 1 – The Duke’s hunting grounds
The sound of hunting horns is heard and through the clearing appears the Duke and his retinue. He awakens Don Quixote, who falls on his knees in homage. The Duke invites the knight to accompany him to his castle for a fiesta.
Scene 2 – The Duke’s Castle
It is fiesta time. Don Quixote watches the dancing with the Duke and Duchess. Suddenly the Knight of the Silver Moon challenges him to a duel, which results in the latter being vanquished.
The victorious knight proves to be none other than Bachelor Sanson Carrasco, who forces Don Quixote to vow that he will not unsheathe his sword for a whole year. The sorrowful knight, true to his vow, takes up his warlike gear and, followed by Sancho, sets out for home.

Note

Although many of the incidents in Cervantes’s novel were used in the ballet’s original libretto, several of them are often omitted in modern productions, thereby simplifying the plot. Often, in modern productions, Don Quixote does not smash his pasteboard helmet, but sets out with the shaving basin right from the beginning. Nor does he watch a puppet show and demolish the marionettes, and Sancho’s tossing in the blanket is now also frequently omitted, as is the duel with the Knight of the Silver Moon. In both Nureyev and Baryshnikov’s productions, Sanson Carrasco and Antonina do not appear at all – Quixote and Sancho simply ride off after Kirti and Basilio, now married, perform their pas de deux as part of the wedding celebration, and the ballet ends. However, the windmill sequence is never omitted in productions of the ballet, although in both the Nureyev and the Baryshnikov productions, it takes place before the wedding, not after.